گفت و گو با
برنده جایزه گوهرشاد
«فرنگیس عنبری یزدی» بانوی مشهدی است که در سال ۱۳۹۶ به خاطر فعالیتش در خیریه عصمتیه جایزه جهانی گوهرشاد را از آن خود کرده است. خیریهای که با دست خالی و از یک زیرزمین شروع به کار کرده است.
زمان جنگ به عراقیها هم پناه دادیم!
گفتگو مجله مهر با خانم عنبری مدیریت خیریه عصمتیه
«همه چیز از یک زیرزمین شروع شد.» یک دختر ۲۶ ساله با کمترین امکانات سالها پیش استارت یک خیریه را میزند و شاید آن وقتها فکر نمیکرده همین خیریه کوچک و جمع و جور در عمر تقریبا ۴۰ ساله خود گرههای بزرگی را باز کند. از کمک به آوارگان جنگی گرفته تا پیوند اعضا و حتی کارآفرینی برای زنان بیسرپرست. خانم «فرنگیس عنبری یزدی» بانوی مشهدی است که از دوران جوانی خیریهای کوچک راه میاندازد که تمام کارکنان آن زنان هستند و از ان موقع تا به حال بدون وقفه کار می کند؛ بدون اینکه حتی کارکنان یا مدیر این خیریه از آن کوچکترین درآمدی داشته باشند و شاید به خاطر همین است که خانم عنبری امسال جایزه جهانی گوهرشاد در امور خیریه وامور فرهنگی را از آن خود کرده است.
۲۵ سال در یک زیرزمین کار کردیم
به مهاجرین عراقی هم پناه دادیم!
به فاصله چند سال بعد از تاسیس این خیریه کوچک و زنانه، انقلاب و بعد از آن جنگ شروع میشود و مشهد میزبان مهاجران و آواراگان جنگی میشود. «یکی از زمانهایی که خیلی سر ما شلوغ بود، زمان دفاع مقدس بود. مجروحان و جانبازان زیادی را به بیمارستان های مشهد می آورند و این بیمارستان ها مرتب به ملحفه و لباس بیمارستانی نیاز داشتند. در همان محله خودمان چند دست چرخ خیاطی تهیه کردیم و بچهها گروه گروه فی سبیل الله شروع به لباس و ملحفه میکردند. بسته بندی میکردند و به بیمارستان ها می فرستادند. صبحها کارمان این بود و بعد از ظهرها هم کار ما رسیدگی به آوارگان جنگی بود که در مشهد اسکان داده می شدند و نیاز به سازماندهی داشتند. این ها کسانی بودند که با پای برهنه و لباسهای پاره شهر و خانه خود را رها کرده بودند. بعد از ظهرها این خانوادهها را شناسایی و نیازهایشان را یادداشت میکردیم. روز بعد اقلام را تهیه میکردیم و به دستشان میرساندیم. علاوه بر این، معاودین عراقی هم از کسانی بودند که به ما مراجعه می کردند یا مردم آنها را به ما معرفی میکردند. کسانی که برای فرار از جنگیدن به ایران مهاجرت کرده بودند یا زنان و بچه هایی که مردشان در جنگ میجنگید. ما حتی به این ها هم پناه میدادیم.»
وقتی خیریهها هم به مهاجران افغان کمک نمیکنند
خیریه عصمتیه و کمک به بیماران کلیوی
افراد زیادی بودهاند که به خاطر فقر حتی به کلیههای خودشان را هم به حراج گذاشتهاند و خیریه عصمتیه بدهیشان را داده تا با اعضای بدن خود را معامله نکنند؛ اما گاهی که این معامله جوش میخورد و دو طرف آن به مشکل میخورد، خیریه عصمتیه پادرمیانی میکند. «کسانی هستند که به خاطر بدهی کلیه خودشان را به فروش می گذارند. ما اگر زود متوجه بشویم مانع این کار می شویم و بدهی هایش را میدهیم که به خاطر فقر دست به چنین کاری نزنند. اما مواقعی هستند که دهنده و گیرنده کلیه همدیگر را بیرون پیدا میکنند و با هم قرارشان را میگذارند و آزمایششان را انجام میدهند و به مرحله ای میرسد که به بیمارستان میروند تا کار را تمام کنند. اینجا به لحاظ مالی که به مشکل میخورند به ما مراجعه میکنند تا کسری مبلغ را متقبل شویم.»
وقتی با دست خالی قول دادم
دوست نداریم همیشه صدقه بدهیم!
خیریه عصمتیه دوست ندارد به مددجوهایش صدقه بدهد؛ برای همین است که کارگاههای مختلفی در این خیریه برای خانم های بیسرپرست برگزار میشود تا بتوانند خودشان نان آور خانه باشند و علاوه بر آن صندوق قرض الحسنه این خیریه در مواقع ضروری به کمکشان می آید. «ما تلاش کردیم علاوه بر اینکه نقدی به این خانواده ها کمک می کنیم تا حدی خانم ها را توانمد کنیم. مثلا برای تعدادی از آنها سبزی خردکن خریدیم که در خانه بتوانند کار کنند. بیاورید اینجا ما برایتان مشتری پیدا می کنیم. یا پیاز داغ درست میکنند. اکثرا کارهایی را به آنها می سپریم که در خانه بتوانند انجام دهند. چون اکثر بچه های این خانم ها تک سرپرست هستند. در کنار آن کارگاههای مختلف مثل کارگاه خیاطی هم داریم. یک کاری هم که من خودم همیشه از بابت انجام دادن آن خوشحال هستم این است که صندوق قرض الحسنه در خیریه برای مددجوها راه انداختهایم که کرامتشان حفظ شود و مدام وام بلاعوض یا به عبارتی صدقه نگیرند و بیشتر سعی ما این است که مشکلشان را با وام و قرض حل کنیم. بسته به توانایی افراد وام میدهیم که البته بازپرداخت آن گاهی سالها طول میکشد.»
